Ik begin er niet meer aan!
door Linda Bruinsslot
‘Luisteren is mijn kernkwaliteit. Nog dagelijks baal ik ervan dat daar geen droog brood in te verdienen valt. De combi met mijn taaltalent maakt mijn pro deo bijdrage hopelijk nog wat hemelpunten waard. De training luisterend bidden zou voor mij dus niet nodig moeten zijn. Toch gaat het juist daar mis. Want ik hoor niks. Die zin laten we even hangen en landen.’
Het ongemak dat dat geeft, verdriet zelfs of de pijn, kunnen mijn en misschien ook jouw gebed doen verstommen. Als een gesprek een monoloog wordt zonder merkbaar luisterend oor is de hint meestal duidelijk. Voor de meesten in elk geval. ‘Houd maar op, geen interesse.’
Toch bid ik elke dag. Nog steeds zonder ooit een stem terug te horen. Niet voor mezelf en niet voor een ander. Heel eerlijk gezegd inmiddels meestal ook zonder een tijdje stil te zijn. Door ervaring sceptisch geworden begin ik er meestal niet meer aan. Of heel kort. Dan nemen mijn gedachten mij weer mee mijn eigen worstelingen of to do lijstjes in.
Herken je iets? Of geven jouw dagelijks dialogen richting aan elke stap op jouw weg?
Wel of niet een spreekcursus doen, oudste worden of van baan veranderen? Of onverwacht bidden voor iemand die naast je zit in de kerk – altijd fijn zo’n oefening – en altijd een woord van God voor hem of haar krijgen? Er zijn in elk geval voldoende trainingen voor luisterend bidden dat ik vermoed dat ik niet de enige ben die op zo’n moment niks heeft. Over zwetend ongemak gesproken.
Heb ik dan geen enkele verwachting van verhoring? Volstrekt niet. Want er gebeurt echt wel íets:
Mijn perspectief wordt weer scherp gesteld en mijn Geestvaatje gevuld. Niet door een fluisterstem, niet door een warme stroom door mij heen, niet door een tekst op de muur. Ongezien, maar daarom niet minder werkelijkheid, zoals zo vaak het geval is in het leven van een christen. Het kan niet anders dan dat die opgeheven blik en open houding effect heeft op de rest van mijn dag, de keuzes die ik maak, het geduld dat ik kan opbrengen. Dat dit de ene dag wat beter uitpakt dan de andere komt vast door mijn omgeving.
Wat ik weet over bidden is bijvoorbeeld dat je alles aan God bekend mag maken. Al je vragen, dankpunten, problemen, zondigende buren, zieke gemeenteleden, in de weg staande bergen. Bid onophoudelijk en dank onder alle omstandigheden, staat er in Thessalonicenzen. Veel zelf praten dus. Daarnaast mogen we dus ook de stem van de Herder herkennen, en zal de Heilige Geest ons in de Waarheid leiden, om maar wat reacties van Boven te noemen die ons beloofd zijn in de Bijbel. Dus er zou iets terug moeten komen. Altijd? Meteen? Soms wel. Enkele van mijn schrijfproducten staan er bol van. Vaak niet. Of is het vaak wel, soms niet? Dat is niet mijn ervaring, en inmiddels ben ik weg van ervaring en wandel ik in weten en geloven. In inspirerende stilte.
Hoe wandel jij? En wat roept de aankondiging van een training luisterend bidden bij jou op?
Mijn reactie zou op dit moment zijn: ik begin er niet meer aan. Te vaak ontmoedigd. Te spannend misschien ook.
De reactie van de trainer zou wellicht zijn: onderzoekt alles en behoud het goede. Ook vanuit Thessalonicenzen, en meteen na de woorden: ‘(…) veracht de profetieën niet die Hij u ingeeft.’ Luister maar wat God je ingeeft, of naar je eigen gedachten. Het verschil daartussen onderscheiden of de combinatie daarvan ontdekken is misschien de beste reden om toch te gaan.